Hoşçakal
Yollara vurdum yine kendimi bu sefer ki bir hayli uzun . Oturarak geçirilicek 18 saat beni bekliyor. Yanımda bavulum yerine kulaklığım ve her melodisinde hayal defterimi karıştıran şarkılarım. Çaprazımda oturan kadın ise horlayarak tempo tutma peşinde lakin kulağı yok ritim kaçırıyor. Bende uyuyamayanlardanım gerekte yok aslında şu baş ağrısı olmasa. Yanıma aldıklarım arasında dergim ve kitabım da var lakin yanımda oturan kaptan adayı uyuduğu için okuma lambasını da açamıyorum. Peki yolculuk ne için mi ? Bunca zamandır yanında olduğum halde değerini kıymetini bilemediğim bir avuç insan için .. Karşılıksız sevgiyi öğreten ve gösteren eşsiz insanlar için ; Ailem.. O şehirde beni bekleyen süprizlerde var tabiki . Anıları bir biblo gibi üzerine bıraktığımız köşeler var mesela . Tanıştığımız yer var vedalaştığımız yer. Zaten bu anılar bi onda kalmamış yoksa ben aynı ben şehir aynı şehir..
Şehrime ulaştığımda evime ulaşmak huzur veriyor. Ailem, olanları dinlerken atmosfer o kadar sıcak ki yürekler sıcak gülümsemeler içten , kalpten her şey. İnsan ailesini seçemez ama sever. Öyle ki ölümü göze alabileceğin yegane insanlardır onlar. Büyük yüce kutsal sevgidir bu. Bir kaç gün aile ile geçirdikten sonra özlediğim başka mecra sokaklara bırakıyorum kendimi. Yatağında akan nehir gibi akıyorum caddeler arasında gözlerim istemsiz bir kaç tanıdık sima arıyor ki çok sürmeden birilerine denk geliyorum ayaküstü sohbet "görüşelim mutlaka" cümlesiyle bitiyor. Aslında ikimizde biliyoruz seneye aynı yerde denk gelicez ve aynı cümleleri edeceğiz lakin buluşmayacağız. Geçen bir kaç gün sonra sokaklarda tanınmamak istiyorum ama tanıdık sima arayan başkaları kesiyor yolumu kısa sohbetler hayatımdan aldığı dakikalarla kalıyor. Dostlarla buluşmalar gecikti bu sefer ama değicek sanırım . Ne olursa olsun insanın dostu olmalı . Seçtiği aileleri .. Sohbet uzuyor gidiyor anlatıcak onca şey birikmiş derken gitmem gereken gün çoktan gelmiş bense bir parçamı yatağımda bırakarak yola koyuluyorum. Yollar hep aynı. İçinde dönmekten bıktığım bir labirent gibi . Yaşantılarım bir bavulda ,hüzünlerim kulaklığımda, ümitlerim sırt çantamda.Anılarımsa şehrime hediye .Hepinize elveda..
Şehrime ulaştığımda evime ulaşmak huzur veriyor. Ailem, olanları dinlerken atmosfer o kadar sıcak ki yürekler sıcak gülümsemeler içten , kalpten her şey. İnsan ailesini seçemez ama sever. Öyle ki ölümü göze alabileceğin yegane insanlardır onlar. Büyük yüce kutsal sevgidir bu. Bir kaç gün aile ile geçirdikten sonra özlediğim başka mecra sokaklara bırakıyorum kendimi. Yatağında akan nehir gibi akıyorum caddeler arasında gözlerim istemsiz bir kaç tanıdık sima arıyor ki çok sürmeden birilerine denk geliyorum ayaküstü sohbet "görüşelim mutlaka" cümlesiyle bitiyor. Aslında ikimizde biliyoruz seneye aynı yerde denk gelicez ve aynı cümleleri edeceğiz lakin buluşmayacağız. Geçen bir kaç gün sonra sokaklarda tanınmamak istiyorum ama tanıdık sima arayan başkaları kesiyor yolumu kısa sohbetler hayatımdan aldığı dakikalarla kalıyor. Dostlarla buluşmalar gecikti bu sefer ama değicek sanırım . Ne olursa olsun insanın dostu olmalı . Seçtiği aileleri .. Sohbet uzuyor gidiyor anlatıcak onca şey birikmiş derken gitmem gereken gün çoktan gelmiş bense bir parçamı yatağımda bırakarak yola koyuluyorum. Yollar hep aynı. İçinde dönmekten bıktığım bir labirent gibi . Yaşantılarım bir bavulda ,hüzünlerim kulaklığımda, ümitlerim sırt çantamda.Anılarımsa şehrime hediye .Hepinize elveda..
Yorumlar
Yorum Gönder