Karışmak

Su bile saflığını kaybeder rakıya aşık olunca derdi sevdiğim biri.Sevmek hep ödün vermek gerektirir mi peki.Zeytinyağı suya aşık olamaz mı yada . Kendinden ödün vermeden sevmek.Fedakarlık tabi ki olması gereken bir nimet ama bu farklı be .Birini severken kendi gibi olmasını sevmez miyiz .Peki neden sonra istediğimiz gibi olmasını isteriz.Onu bizleştiririz .Benim sevdiğim şeyi sevsin , yesin , okusun diyerek ortak nokta arttırmakla başlar ama sonrasında su zeytin yağına karışır.Sürekli karıştıran mixerin fişi çekildiğinde sular dirilir belki ama işler karışır.Zeytinyağı olarak tanıdığın insan gözüne batmaya başlar üstte durmasından rengine kadar atmadığın çamur kalmaz beğenemez olursun , dışlarsın onu. Üste çıkmasına aşık olduğun kişi , o artık dışladığın kişi olur.

Aşk hayranlıktır belki de .Onun gibi olmak için onunla olmak.Çırak olmak sevdiğinin yanında ama çırpındıkça batmak bataklığın dibine.Sonuçlarına katlanmak vefa beklemeden tam onun gibi oldum derken terk edilmek yada terk etmek.Bir şekilde kaybetmek.Aşksa kaybetmek gerekir kanaatimce.Bitter çikolatanın ağızda bıraktığı acılık gibi bir şey bu.Eğer zamanında bırakmadan hepsini tüketmeye çalışırsan tükenirsin. Eğer aşıksanız ''diye başladığım bu cümleyi Cedric kardeşim gibi devam ettirmeyeceğim'' ne olursa olsun kendinizden ödün vermeyin ve aşk eğer sevgiye çevrilmezse yitip gidecektir.Yaşayacağı tek yer hafızanda kalan anılar olacaktır...